Dohmen draaft door: Blik

Ik was even bang dat ik tijdens mijn vakantie in Frankrijk was gekrompen. Wat zijn de bossen thuis ineens hard gegroeid! Het struikgewas torent hoog boven me uit, de bomen zuchten onder een overdaad aan natte bladeren, reusachtige braamstruiken steken brutaal het pad over, de springbalsemien tiert welig in de bermen. Zonder kapmes is er op sommige paden geen doorkomen meer aan. ‘Frankrijk, jij bleef toch lekker ongecompliceerd in Nederland?’, hoor ik u denken. Dat was inderdaad het plan, met een klein tentje en weinig spulletjes een rondje Nederland maken. Maar de aanhoudende regen en vooral de daarmee gepaard gaande afwezigheid van de zon, zorgden ervoor dat mijn weerstand tegen ingewikkelde procedures vol testen, quarantaineperiodes, QR-codes en ander gedoe drup na drup verdween. Zeker nadat ik een paar keer vanuit Zeeuws-Vlaanderen onbekommerd – eigenlijk onbewust – zonder enig probleem de grens was overgefietst, lonkte het buitenland.

Het werd Frankrijk. En wat was het heerlijk om twee weken door een landschap te zwerven waar je kilometers van je af kunt kijken zonder dat je ogen tegen windmolens, een bedrijventerrein, een skyline of enig ander bouwsel aanbotsen. Waar je oren (en ziel) worden gebalsemd door de onovertroffen – vanwege verwaarloosd Frans en een mondkapje helaas niet altijd verstaanbare – zoetgevooisde zinnen van een charmante Fransoos. Echt zonnig werd het niet, maar aangezien we volledig in blik op reis waren, kon regen ons niet langer deren. Bovendien maakte de entourage alles goed. Over de grens zijn voelde als thuiskomen.

Het blik, waar we zonder scrupules het katoenen tentje voor hadden ingeruild, zorgde voor nieuw perspectief op de vakantievierende medemens. Zo leerde ik – uit eigen observatie – dat het mogelijk is 14 uur aaneengesloten in een camper te verblijven en daarna ’s ochtends vroeg, zonder ook maar een keer uit te stappen, vrolijk verder te tuffen. Dat was iemand zonder hond. Camperaars die mét hond op vakantie zijn moeten af en toe wel naar buiten, u weet wel waarom. Maar wat u mogelijk nog niet wist: dat kan ook zijn om even gezellig samen buiten onder de luifel te zitten, waarbij de hond zijn eigen ligstoel heeft. Er is immers ruimte genoeg voor god weet wat allemaal in de ingebouwde garage. TV kijken is ook immens populair als je met een camper op reis bent. Dat laatste snap ik als je familie afgelopen zomer meedeed aan de Olympische Spelen of in Afghanistan woont. Maar als dat niet zo is, begrijp ik oprecht niet waarom je tijdens je vakantie mijlenver van huis rijdt om te gaan doen wat je thuis ook altijd al doet.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik niet alleen fysiek ben gekrompen, maar dat ik na 16 maanden onafgebroken Nederland helemaal bekrompener ben geworden. Dat elke hersencel, net als alles en iedereen hier, in die 16 maanden een bestemming, een mening en een oordeel had gekregen. Alleen al voor dat zelfinzicht is de grens over gaan de moeite waard geweest. Misschien kijken die mensen thuis wel nooit TV! En dan nog. Het kapmes gaat door mijn vastgeroeste blik op de wereld. Waar regen al niet goed voor is.

Carol Dohmen