Op weg naar huis vanaf Oujda. Casablanca is het enige vliegveld dat nog open is.
Op weg naar huis vanaf Oujda. Casablanca is het enige vliegveld dat nog open is. Foto: NBZ

Rutger is eindelijk weer thuis in Zeist

21 juli 2020 om 10:38 Algemeen

Correspondent Rutger van den Hoofdakker zat vanwege de lockdown maanden lang vast in Jerada, Marokko en schreef ter plaatse voor De Nieuwsbode Zeist daar twee artikelen over. Thuis in Zeist blikt hij terug op het bijzondere verblijf.

door Rutger van den Hoofdakker

Zeist - Hoeveel dagen zit ik nu al vast in Jerada, vraag ik me af als de Ramadan daar begint. De lockdown wordt weer verlengd door de regering, want ze zijn bang dat door familiebezoek het virus gaat verspreiden.
Ik lees dat er in Nederland weer dingen voorzichtig mogen zoals dat de cafés open gaan, maar in Jerada blijven de straten leeg. Ik moet afwachten wanneer ik terug kan. De grenzen zijn sinds 20 maart gesloten. Alleen speciale repatriëringsvluchten zijn toegestaan, maar het proces tussen de Marokkaanse en de Nederlandse regering verloopt stroef, terwijl Amerikanen, Bulgaren, Zwitsers en Fransen wel al lang thuis zijn.

Afwachten

Ik moet afwachten wanneer ik terug kan. Geen enkel idee hoe lang het nog gaat duren. De onzekerheid knaagt aan me. Behalve internet en schrijven heb ik niks te doen. Ik mag de straat niet op en zou graag alle kanten van deze bijzondere plaats vast willen leggen, maar het mag niet.

Hoop blijkt ijdel

Mijn hoop op beëindiging van de lockdown blijkt steeds ijdel te zijn. De vraag is en blijft: wanneer krijg ik weer enige vorm van vrijheid terug? Vaak ben ik gepikeerd als ik lees over klagende Nederlanders, terwijl ik geen kant op kan. Zelfs het doen van boodschappen moet ik aan een ander overlaten.

Gastgezin

Toch krijg ik veel liefde van het gastgezin waar ik verblijf en daar ben ik dankbaar voor. Het is beter dan in een hotel, waar ik misschien de enige gast zou zijn.
Op maandagochtend 25 mei gaat mijn telefoon. ‘’We hebben goed nieuws voor u. U mag naar huis’’, zegt de vrouw van de ambassade. Wow. De vreugde is zo groot. Ik ren de trap af naar beneden om het nieuws aan mijn gastfamilie te vertellen. Na 88 dagen Jerada mag ik eindelijk met een repatriëringsvlucht mee, maar afscheid nemen is ook emotioneel.
Donderdag moet ik al vroeg in Oujda zijn. Mijn vrienden Said en Karim brengen me weg. Ik moet verplicht een mondkapje op. De bus brengt me van Oujda naar Casablanca. Het is het enige vliegveld dat nog open is. Op het vliegveld wordt mijn temperatuur gemeten en na de veiligheidschecks mag ik dan eindelijk het KLM toestel in.

Nauwelijks angst

Angst dat ik zelf corona heb of één van de andere passagiers is er nauwelijks. Mondkapjes moeten tijdens de gehele vlucht gedragen worden. Na aankomst op Schiphol geven mijn ouders me een warm welkom. Ik zie ook andere families die hun dierbaren zo hebben gemist.
Het is heel mooi om weer thuis te zijn en te kunnen genieten.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie