Buitenkunst: eindeloos of maar heel even?

Hoe lang zou de ideale zoen moeten duren? ,,Ik zou het echt niet weten,” giechelt Jolijt. Ze kijkt haar vriendin Marleen aan. ,,Jij?”, vraagt ze dan. ,,Volgens de wetenschap twaalf seconden las ik eens in de Flair, maar dat lijkt mij echt wel heel kort. Ik zoen liever wel wat langer hoor.”

door Adriënne Nijssen

Zeist - De meiden staan bij ‘Hoe lang duurt een kus’ van Adri Verhoeven uit 2012. Het kunstwerk ligt in het gras op de Nassau Odijcklaan en bestaat uit twee granieten stenen die dicht bij elkaar liggen. Je ziet aan hun uiterlijk dat ze bij elkaar horen, want hun vorm en kleur lijken op elkaar. Ze zijn op elkaar gericht, lijken contact te hebben. Als je ze daar samen ziet liggen zou je de je de intimiteit tussen deze twee granieten stenen kunnen ervaren. Maar dat geldt niet voor de twee vriendinnen. ,,Ik zou er liever op gaan zitten om te zoenen,” zegt Marleen. En ook Jolijt ziet er niets kusserigs in. ,,Gewoon twee mooie stenen, dat wel.”

Ik zou er liever op gaan zitten om te zoenen

Van kunstenaar Adri Verhoeven hebben ze nog nooit gehoord. Adri werd in 1952 in Berkel-Enschot geboren. Op zijn zeventiende ging hij naar de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving in ’s-Hertogenbosch, waar hij werd opgeleid door David van de Kop en Cornelius Rogge. Hij wilde in eerste instantie schilder worden, maar raakte gefascineerd door steen. In 1975 studeert Adri af. En hoewel hij dan nog maar 24 jaar is, opent hij één jaar later een eigen atelier. Hij maakt sculpturen met verschillende steensoorten, waarbij hij het contrast opzoekt door niet of nauwelijks bewerkte stenen te combineren met stenen die hij ruw heeft gehakt of juist door polijstwerk laat glanzen. In de loop van de jaren ontwikkelt hij steeds nieuwe manieren om een steen te bewerken. In 1982 hakte hij in hardsteen en graniet eenvoudige vormen die dof werden gezoet of glanzend gepolijst. In 1983 liet hij in een reeks werken de ruwe beitelslag contrasteren met een heldere, gepolijste zijde, waarbij de overgang subtiel is aangegeven. Hij hakte in 1986 beelden die bestemd waren om tegen een muur te leunen. Hiermee begaf hij zich in een richting waarbij het beeldhouwen de grens met het tekenen opzoekt. Voor wie hem volgde sinds het begin van de jaren tachtig, voltrok zich in ruim twaalf jaar een interessant proces: iedere twee, drie jaar combineerde de beeldhouwer de laatst veroverde werkwijze met een nieuwe.

Behalve in Zeist zijn kunstwerken van Adri te vinden in Borgharen bij Maastricht, Ede, Etten-Leur, Heusden, Kerkdriel, Nijmegen, Raesfeld, Sint-Oedenrode, Tilburg, Venlo, Westervoort, Wijchen en Zaltbommel. Adri exposeerde veel met de Nederlandse Kring van Beeldhouwers, onder meer in het Stedelijk Museum in Amsterdam en in Kasteel Groeneveld te Baarn. Verder in het Dordrechts Museum, en in het Nijmeegs Museum.

,,Wel iets om trots op te zijn, dat wij dan ook een kunstwerk van hem hier in Zeist hebben,” zeggen Jolijt en Marleen. ,,We kijken er nu wel anders naar. Het zijn nooit meer dezelfde stenen als daarvoor.”

Wie meer wil weten over Adri kan naar de website www.adriverhoeven.nl gaan. Daar is onder andere een filmpje te zien waarin Adri het hart van een steen blootlegt.