Lies werd plotseling mantelzorger

ZEIST Sinds het herseninfarct van haar voorheen zeer sportieve echtgenoot Hans, is Lies Arntz zijn mantelzorger. Na moeilijke jaren hebben zij hun draai gevonden en hebben ze samen al heel wat betekend voor andere mantelzorgers. Vandaag, woensdag 10 november, is de Dag van de Mantelzorg.

door Agnes Corbeij

Hans Arntz (73) is geboren en getogen Zeistenaar en werkte ongeveer veertig jaar voor de Rabobank. In zijn vrije tijd was hij een fanatiek schaatser, fietser en hardloper. Hij reed zelfs drie keer de Elfstedentocht. 

INFARCT Twee maand na zijn pensionering, in maart 2006, werd Hans getroffen door een herseninfarct en stond zijn wereld en dat van zijn vrouw Lies en hun twee kinderen Petra en Michiel, op zijn kop. Lies: ,,We hadden een huisje in Frankrijk en omdat Hans met vervroegd pensioen was gegaan, konden we daar vaker heen. In dat huisje kreeg hij het infarct.”

Een lang revalidatietraject begon. Hans kan inmiddels weer een beetje praten. ,,Ik moest alles opnieuw leren. Ik heb drie jaar niet gepraat.” Hans werd geholpen in revalidatiecentrum De Hoogstraat. Lies: ,,Gelukkig hadden we daar een goede arts. Maar na een jaar zeiden ze dat ze niks meer voor hem konden doen en dat we ons erbij neer moesten leggen dat het niet beter zou worden.” 

VECHTEN Dat weigerden Hans en Lies. ,,We geloofden het gewoon niet. Hij ging nog steeds vooruit. We besloten te vechten.” Via via kwamen Hans en Lies terecht bij het afasiecentrum in Utrecht. ,,Bij de Hoogstraat kenden ze dat toen nog niet. Er bestaan vijf soorten afasie en Hans bleek ze allemaal te hebben.” Acht jaar werd Hans geholpen door het afasiecentrum en nog altijd gaat Hans langzaam vooruit. 

Inmiddels kan Hans kleine stukjes lopen met een stok en gaat lezen steeds beter. Zijn rechterarm blijft helaas verlamd. Lies: ,,Hoe Hans nu is, is een geschenk. Ons was verteld dat het niet zou kunnen.”

STEUNPUNT Van de ene op de andere dag veranderde Lies van een actieve vrouw van een sportieve man in een mantelzorger. ,,Daar heb ik het echt wel moeilijk mee gehad. Op aanraden van onze dochter ben ik bij het Steunpunt Mantelzorg gaan praten.” Dat bleek een schot in de roos. ,,Ik heb er lotgenoten getroffen in een contactgroep en heel veel geleerd. Ik ben zeven jaar bij die groep geweest en met sommigen heb ik nog steeds contact.”

De foto van Hans Arntz vlak na de Elfstedentocht op een tegeltje in het schaatsmuseum - Agnes Corbeij

Direct daarna startte Lies haar eigen groep bij het Steunpunt Mantelzorg. ,,Ze vroegen of ik een groep wilde opstarten over niet aangeboren hersenletsel. Ik wist er veel vanaf inmiddels en er was behoefte aan.” 

NETWERK Lies heeft een aantal belangrijke lessen geleerd, die ze graag deelt. ,,Het is belangrijk om een goed netwerk te hebben. Lotgenoten waar je je verhaal kwijt kunt, anders kun je vereenzamen in je huishouden.” Lies wilde in het begin ook haar kinderen niet lastig vallen. ,,Totdat mijn dochter daar boos over werd. Zij zei: ‘Mam, het is ons ook overkomen.’ Sindsdien helpen zij ook veel.”

Een oude schaatsvriend komt iedere week langs om met Hans even naar buiten te gaan en via het Steunpunt kwam er tot corona uitbrak een vrijwilliger langs om te helpen met computerzaken. Lies: ,,In die uurtjes kon ik dan ook mooi mijn boodschappen doen.” 

HOBBY Een tweede tip die Lies geeft: ,,Je moet iets om handen hebben. We lopen rommelmarkten en kringloopwinkels af om antieke schaatsen te vinden. Hans knapt ze op en bewaart ze in zijn museum in huis.” Door het hele huis zijn ongeveer 1500 Friese doorlopers te vinden, van vele verschillende merken. 

Verder kijkt Hans graag sportwedstrijden op televisie en geniet Lies van tuinieren en schilderen. Samen met hun kinderen en vier kleinkinderen, genieten zij van het leven.