Dohmen draaft door: Ontsnapt

Dit gaat niet over de twee onfortuinlijke wolven uit Dierenpark Amersfoort, die een gat onder het hek groeven en ontsnapten aan de roedel, die hen het leven als underwolf zuur maakte. Het feest was van korte duur, ze werden ontdekt, verdoofd en teruggezet. Kort daarna was er eentje dood en de ander stuk. Er wordt door het ontredderde personeel nog gezocht naar de oorzaak van dit Papillon-waardig verhaal.

Dit gaat over een ontsnapping met een happy end: hoe Zeist ontkwam aan een race-circuit. Het Geheugen van Zeist – dat stukken beter is dan dat van de meeste politici – heeft op haar site een actieve herinnering aan dit verhaal. Kort gezegd komt het hierop neer: vlak na de oorlog kwam iemand met het briljante idee dat een racecircuit goed zou zijn voor het dorp, het toerisme en de lokale economie. Er lagen nog geen zandhagedissen in de weg, alleen een rustoord voor de menselijke soort. Er werd gewikt en gewogen, de natuur trok ook in die tijd aan het kortste eind, de burgemeester was voor, de regering twijfelde en de provincie zag kans om met procedurele bezwaren de boel te vertragen. Iedereen zat alweer lekker in zijn rol, zo vlak na de bezetting. Van afstel kwam uitstel en de rest is geschiedenis. Zandvoort kreeg wel een circuit en ontsnapte op zijn beurt aan alle coronamaatregelen en milieueffectrapportages. Max scheurde afgelopen weekend naar een ronkende overwinning. En wij halen in Zeist opgelucht adem met onze knooppuntfietsroutes en mountainbikepaden. Dacht ik.

Want gevaar dreigt altijd. Vier jaar geleden startte deze rubriek met een ontmoeting in onze achtertuin. Verdwaalde studenten hadden pech met een fiets. Zo’n studentenbarrel, waar een trapper van af was gevallen. Ze waren geholpen met een waterpomptang en een kop kalmerende koffie. Maar eenvoudige fietsen zijn uit beeld verdwenen. Over het pad achter mijn huis racen tegenwoordig e-bikes en andere hightech tweewielers. Als ik nu mijn tuinhek uitloop, is de kans nagenoeg nul dat ik door een ordinaire fiets wordt overreden. Een schrale troost: als ik ga, dan ga ik in stijl. Dacht ik.

Want laatst diende zich nóg een gevaar aan: de elektrische huurscooter. Die je niet hoort aankomen en zich bij voorkeur in groepen verplaatst. Kortgeleden trof ik een uitgelaten groepje mannen, gehuld in leer en alcohol, slingerend op zo’n tweewieler. Tot zover niks bijzonders onder de zon, ware het niet dat één van hen was voorzien van een opblaaspiemel van pak 'm beet 80 centimeter. Dit geval zat met een tuigje vast op de plek waar het anatomisch gezien ook hoort. De twee mini’s op zijn hoofd leken mij wat dat betreft misplaatst. Sinds dat moment leef ik met de angst dat ik ook minder stijlvol kan worden aangereden. Veel absurdistischer dan een botsing met een bezopen scooterrijder met vier piemels kan een mens het niet treffen. Dacht ik.

Totdat ik nog eens diep nadacht over afgelopen weekend. We zijn verguld met de eerste prijs op een omstreden sportevenement met royale festivaltrekjes. Wat overduidelijk krom is, wordt onvermoeibaar recht gepraat. Het gaat wat ver om Nederland te vergelijken met Duivelseiland uit voornoemde film. Maar het script om aan deze absurde warboel te ontsnappen ontbreekt. Toch nog geen happy end. Denk ik.

Carol Dohmen