´Ik wil de wereld [mooier maken´

31 juli 2020 om 13:35

Als kind al bedacht ze hoe de kerk er uit zou zien als zij het voor het zeggen had. Kleurrijker vooral, meer beleving ook. Tegenwoordig laat Henrieke van Woerden haar creatieve dadendrang gelden bij Camping Beloofde Land in Voorthuizen. En is ze bezig met een bedrijfje voor ´vrolijke´ fietsaccessoires.

Ze is de hele dag al aan het hollen en draven. Het tweede bakkie koffie van de dag, aangeboden door de verslaggever, wordt gretig geaccepteerd. Het zijn topsportweken voor Henrieke van Woerden, die samen met echtgenoot Rein verantwoordelijk is voor het reilen en zeilen van Camping Beloofde Land in Voorthuizen. Daarnaast is de vrolijke verschijning, zoals altijd onberispelijk gekleed, druk bezig om een eigen bedrijfje op te richten. Doel: het straatbeeld van Nederland meer kleur geven. ,,Het begon ooit met een bezoek aan Amsterdam. Toen ik daar rondreed, werd ik spontaan depressief van al die hangende fietstassen met die sombere kleurtjes. Tijd voor een kleurrijk alternatief. Dacht ik...''

Het idee voor vrolijkere fietsaccessoires kreeg steeds meer gestalte. Henrieke polste wat vrienden en kennissen, kreeg bijval van alle kanten en begon schetsen te maken. Inmiddels zijn de ontwerpen in een vergevorderd stadium. In november moeten ze via internet beschikbaar komen voor het grote publiek. ,,Het lijkt me echt leuk als ik straks om me heen kijk en ik dan mensen in gezellige kleuren zie rondfietsen. Dat zou toch kicken zijn!''

De Voorthuizense heeft haar creatieve dadendrang niet van een vreemde. ,,In de schoolvakanties nam mijn vader ons altijd mee naar een museum. Dan werden we op een bankje neergezet en ging hij iets vertellen over het schilderij waar we met z'n allen naar zaten te kijken. Als tegenprestatie nam hij ons later op de dag mee naar Duinrell. Hij snapte wel hoe het werkte. Als we dan thuis kwamen, kregen we een papier en wat kleurtjes en het verzoek om de dag die we hadden beleefd vast te leggen op papier.''

Henrieke groeide op als oudste in een gezin met vijf kinderen. ,,Wij bezochten de diensten van de Gereformeerde Gemeente elke zondag trouw, maar mijn ouders waren absoluut geen standaard refo´s. Ik bewaar goede herinneringen aan mijn jeugd, ook aan die twee diensten van elk twee uur, iedere zondag weer. Dat stukje discipline, dat vind ik mooi. Als kind begreep ik de diensten uiteraard niet. Ik trok me helemaal terug in mijn eigen gedachtewereld, bedacht hoe ik de kerk zelf zou inrichten (met meer kleur en beleving uiteraard) of hoe ik de hoedjes van de vrouwelijke bezoekers zou decoreren als ik de kans kreeg.''

BESCHERMDE OPVOEDING De beschermde opvoeding, inclusief het Van Lodenstein College, kwam ten einde toen Henrieke de opleiding voor Bloemsierkunst in Houten ging volgen. ,,Die overgang was groot. In mijn klas was niemand reformatorisch. Ik heb me keurig aan de kledingregels gehouden en droeg dus rokjes, maar gaf er wel een eigen, hippe draai aan. Van een oud bontjasje van mijn oma maakte ik een eigentijds jasje. En met schoenen van Dr. Martens eronder zag ik er heel modern uit.''

Op twintigjarige leeftijd besloot Henrieke dat het tijd was geworden om de wereld te ontdekken. ,,Ik ben in een bloemenzaak in Tel Aviv (Israël) gaan werken. Het was de eerste keer dat ik alleen van huis ging en bovendien ook nog voor een periode van enkele maanden. Ik wilde dolgraag naar het buitenland en kreeg daarbij alle steun van mijn ouders. Dat was ook niet verbazend, omdat mijn ouders het avontuur ook altijd hebben gezocht. Zij hebben zelf ooit meegeholpen om een christelijke school op te richten in Canada, nota bene in een tijd dat er nog helemaal geen internet was. In die tijd ben ik ook geboren.''

BUIKPIJN VAN DE SPANNING Henrieke's eerste reis verliep niet geheel probleemloos. ,,Ik had buikpijn van de spanning en raakte helemaal in de stress toen iemand in het Engels tegen me begon te praten. Op de terugweg was het heel anders. Toen droomde ik bij wijze van spreken in het Engels. Weet je, mensen over de hele wereld lijken op elkaar. Ieder mens bloeit op bij contact, wie je ook bent, waar je ook woont.''

Tussen haar 20e en 27e zag Henrieke grote delen van de wereld. ,,In de zomer was ik altijd drie maanden weg. De rest van het jaar werkte ik dan om mijn reizen te kunnen bekostigen.'' Als ZZP'er in styling nam ze showrooms, restaurants en kantoren onder handen en was ze betrokken bij de kerstshow van Intratuin Barneveld.

Het ontdekken van de wereld betekende niet dat Henrieke haar geloof overboord gooide. Het kreeg wel een ander karakter. ,,Na de tsunami van 2004 ben ik gaan helpen in een weeshuis in Sri Lanka. Ik bezocht daar kerkdiensten, die een ontzettend uitbundig karakter hadden. Mensen waren zichtbaar gepassioneerd bezig met het geloof en met God. Dat heeft mij enorm geïnspireerd. Mijn geloof is in de loop der jaren persoonlijker geworden. En sinds ik kinderen heb, snap ik meer van Gods onvoorwaardelijke liefde. Die diepgewortelde zekerheid dat je van je kinderen houdt, hoe dan ook.''

VOOR ELKAAR BESTEMD Op 27-jarige leeftijd liep Henrieke Rein van Woerden tegen het lijf. ,,Hij was drie jaar jonger, zag er ook uit als een jonkie. 'Wij gaan een keer uit', zei hij telkens tegen mij, maar ik had daar nog geen zin in. Ik wees hem keer op keer af, maar Rein hield vol. Hij was ervan overtuigd dat we voor elkaar bestemd waren. Uiteindelijk heb ik maar ja gezegd om van het gezeur af te zijn. De eerste date was op de Ginkelse Hei, met een zak chips en een fles wijn. Geheel tegen de verwachting in was het meteen raak. We hadden direct een klik en praatten ontzettend makkelijk met elkaar. Rein is niet van de koetjes en de kalfjes, die wil meteen de diepte in. Hij is een snelle, creatieve denker, die het ondernemende bij mij heeft aangewakkerd. Voor mij was creativiteit altijd een big deal.''

Ook aan de zijde van Rein was het avontuur nooit ver weg. Zo runde het echtpaar drie jaar lang een hotel in een Zwitsers skigebied. ,,We stapten daar gewoon in, zonder al te veel ervaring op dat vlak. Wij zijn de uitdaging aangegaan. Dat hoort ook wel bij ons. We zien eerder mogelijkheden dan beren en leeuwen op onze weg.''

REDELIJK ONVOORBEREID Rein en Henrieke gaan normaal gesproken 'redelijk onvoorbereid' op reis. ,,Het is vaak heel makkelijk om op locatie van alles nog te regelen, maar soms gaat er wel eens iets mis. We zijn ooit spontaan afgereisd naar Cuba. Toen we arriveerden, bleek dat we daar niet met onze pinpas konden betalen. We zijn met ons laatste geld naar Jamaica gereisd en hebben daar dagelijks gepind tot de limiet. Vervolgens hebben we nog twee weken doorgebracht in Cuba. Dat was even improviseren, maar we kregen zo wel meer avontuur! Wij denken altijd in oplossingen. Zo huurden we in Vietnam een auto. De benzine- en snelheidsmeter deden het niet, dus moesten we via Google Maps gokken hoeveel kilometer we hadden gereden en op basis daarvan inschatten wanneer het tijd was om te tanken.''

SNEEUWPOPPEN De eerste keer dat Henrieke haar twee dochters meenam naar Afrika zal ze ook niet snel vergeten. ,,Na een vlucht van elf uur kwamen we aan in Zanzibar. Omdat we nog geen visum hadden geregeld, zijn we daar lang bezig geweest om het land in te komen. Uiteindelijk mocht Rein de grens over om het bedrag te pinnen wat we voor onze visa nodig hadden. Hij ontmoette een taxichauffeur genaamd Job, die ons heeft geholpen met onze visumproblemen. Hij heeft ons van alles laten zien. Als we alles goed hadden voorbereid, dan was onze vakantie heel anders gelopen. Met Job hebben we op speciale dagen overigens nog steeds contact.''

Van alle bezochte landen staat Nieuw-Zeeland op één. ,,Het is echt prachtig daar. Elke keer als je een bocht uitkomt, denk je 'Wat is het mooi hier!'. Ik ging erheen om te snowboarden, maar kwam al snel een barman tegen die mij een baantje aanbod bij de skilift. Op de momenten dat er weinig klanten waren, was ik sneeuwpoppen aan het maken. Die zette ik dan bij wijze van grap op de lift. Uiteindelijk wilden heel veel vakantiegangers graag samen met de sneeuwpop de lift in.''

India is het smerigste land dat Henrieke ooit bezocht. ,,Laat ik met het positieve beginnen: ik ben bij twee bruiloften te gast geweest. Ze geloven daar namelijk dat je als buitenlander geluk brengt. Maar op straat was het echt een bende. Je liep door de stront van de koeien en om mijn benen zwermde continu een dikke laag vliegen.''

Japan staat nog op het verlanglijstje, evenals Canada. ,,Ik heb daar gewoond tot mijn vierde, maar herinner me daar vrij weinig van. De school die mijn ouders destijds hebben meehelpen oprichten, bestaat nog steeds. Het lijkt me leuk om daar een kijkje te nemen.''

INBURGEREN Henrieke en Rein stimuleren hun dochters van 8 en 9 jaar om creatief en zelfstandig te denken in de hoop dat ze 'creatieve wereldreizigers' worden. ,,Met onze meiden bezoeken we om het jaar een ver en vreemd land. We zijn bijvoorbeeld wezen backpacken in Thailand, Vietnam, Zanzibar en Tanzania. Ik wil ze graag een breed wereldbeeld meegeven. Er is meer dan alleen Voorthuizen.

Aan de andere kant: ik heb in mijn leven op heel veel plekken gewoond (Canada, Scherpenzeel Kootwijkerbroek, Ede, Rhenen en Barneveld), maar Voorthuizen is het eerste dorp waarvan ik echt het idee heb dat ik er de rest van mijn leven zou kunnen wonen. Dit is zo'n makkelijke plek om in te burgeren. Mijn bestuurslidmaatschap van de plaatselijke ondernemersvereniging, de OVV draagt daar zeker aan bij. Hoe dan ook, Voorthuizenaren staan open voor nieuwkomers. Misschien komt het doordat we een toeristisch dorp zijn, misschien komt het ook door de mentaliteit. Hoe dan ook, we voelen ons hier thuis en welkom.''

ZOMERSPRINT Samen met Rein zwaait Henrieke alweer voor het vijfde seizoen de scepter over Camping Beloofde Land. ,,We zitten nu midden in de zomersprint. Pasen, Hemelvaart, Pinksteren, de meivakantie en de herfstvakantie zijn de andere piekmomenten. In totaal zijn we zeven maanden open. We hebben één maand nodig om op te starten en één maand om af te sluiten. Dan blijven er nog drie maanden over: één voor de vakantie, twee om nieuwe dingen te ontwikkelen.''

,, We voelen ons hier thuis en welkom

Dit jaar liep alles anders door de coronacrisis. ,,Na die persconferentie van Rutte waren we twee weken ontdaan. Het hele voorseizoen was in één klap naar de Filistijnen. We krijgen in het voorjaar altijd veel grote groepen, maar die konden nu niet komen. We lopen op deze manier behoorlijk wat omzet mis. Dat is niet direct een probleem, maar het betekent wel dat we een aantal investeringen moeten uitstellen. En we hebben natuurlijk alle kosten zoveel mogelijk beperkt en ondertussen een beroep gedaan op de hulp van de regering.''

De dagen op de camping zijn lang, maar het werk is gevarieerd. ,,En de mensen zijn op vakantie hè, dus over het algemeen is iedereen goed gehumeurd. Het weer moet dan wel een beetje meewerken, want als het regent, staan we met elkaar voor een flinke uitdaging. Wat je verder ziet, is dat de gasten veeleisender worden. Privé-sanitair is bijvoorbeeld een wens die steeds meer toeristen aan hun wensenlijstje toevoegen. Over het algemeen horen we weinig klachten hoor. Sommige gezinnen gaan nauwelijks de camping af, omdat de kinderen ons animatieprogramma niet willen missen.''

Beloofde Land staat te boek als een christelijke camping. Grappend: ,,Het is niet zo dat ik alle doopbewijzen van onze gasten bij de ingang op echtheid controleer. Ik denk dat je het christelijke karakter van onze camping kunt herkennen aan de manier waarop we met elkaar omgaan. We praten in dat kader graag over onze V's: veiligheid, vriendelijkheid, verantwoord, verzorgd en vrolijk. Ik durf wel te stellen dat de sfeer op onze camping echt goed is. Daar kunnen wij niet voor zorgen, maar wij kunnen wel de randvoorwaarden creëren. Bij het kinderwerk leggen we bijvoorbeeld de nadruk op vrolijkheid. En we proberen hen op een creatieve manier iets bij te brengen over het geloof. Een vakantie op het Beloofde Land is een ervaring voor de rest van je leven.''