Lisanne en Sem willen naar Paralympische Spelen 2028

DOORN / ZEIST Lisanne Verbeek en Sem de Jong zijn leerlingen van het Bartiméus College in Zeist. Klasgenoten in havo 5. Komende maanden zijn spannend: eindexamen doen en dan door. Lisanne is blind en Sem zeer slechtziend. Buiten school zijn Lisanne en Sem erg druk met hun sport. Ze hebben een gezamenlijke droom: de Paralympische Spelen in Los Angeles in 2028.

Lisanne: ,,Als kind zat ik al op judo, maar ben er op een gegeven moment mee gestopt. Sinds een jaar ben ik weer begonnen. Dat kwam eigenlijk door de oproep via de Paralympische Talentendag. Ik had me daarvoor opgegeven en toen bleek dat judo echt wel mijn ding was. Ik werd gescout en nu zit ik op de route naar de Paralympische Spelen. Deze zomer ga ik de groene band halen, voor de Spelen is de zwarte band nodig. Ik heb dus nog wel even te gaan.”

Sem: ,,Zeven jaar geleden kwam ik toevallig in aanraking met de sport die ik nu beoefen: Goalball. Ik liep de avondvierdaagse en de moeder van een andere visueel beperkte jongen zag mij lopen met mijn stok. Zij vertelde over de sport van haar zoon en vroeg of ik een clinic wilde bijwonen. Sindsdien zit ik op goalball.”

AMBITIES

Lisanne en Sem zijn ambitieus en hun droom is echt. Het is echter behoorlijk moeilijk in Nederland om op niveau te trainen. Zowel judo voor blinden en slechtzienden als goalball zijn vrij onbekend en daardoor is de competitie voor deze sporten ook beperkt. Lisanne en Sem moeten en gaan daarom vaak naar het buitenland. In Duitsland is goalball bijvoorbeeld veel bekender dan hier. Op Europese Kampioenschappen treffen zij andere paralympiërs in spé en dat maakt de wedstrijden interessanter.

(de tekst gaat onder de foto verder)

Foto: Familie De Jong

SPONSORING

Waar olympiërs en andere sporters voor zienden vaak flink gesponsord worden en geld krijgen van de bonden, moeten de meeste paralympische sporters het doen met goedwillende vrijwilligers, ouders en mensen die steunen met kleine giften.

Lisanne: ,,We worden gecoacht door drie coaches die dat op vrijwillige basis doen. Zij willen zich gewoon inzetten voor het blinden-judo. De trainingen zijn twee keer per week. Als we willen meedoen aan wedstrijden betalen de coaches en de spelers eigenlijk alles wat er bij komt kijken (de reis, het eten, de accommodatie) zelf.”

Sem: ,,Ik train buiten de selectie van het Nederlands team iedere week op woensdag in de sportschool, op donderdag met mijn club (Hercules), op vrijdag heb ik jeugdtraining in Zeist, op zaterdag train ik weer bij Hercules en eens in de twee weken train ik met de selectie op zondag.”

PARAGAMES

Sem vervolgt: ,,In augustus zijn in Ahoy de ‘Paragames’, waaronder ook het Europees Kampioenschap Goalball. Het is belangrijk voor ons om daar te winnen. Als we dat doen kunnen we een niveau omhoog met de Nederlandse selectie. We zijn nu niveau C. Dan komen we hopelijk in B. Dan hebben we al meer kans om naar de Paralympische Spelen te gaan. Het A niveau is het hoogst, maar dat heeft nu nog niet één club in Nederland. Als wij van de vijf competitiewedstrijden er nu nog twee winnen zijn we landskampioen met Hercules. Maar ja, de competitie is hier dus niet zo sterk. Om die paralympische droom waar te maken moeten we ons meten met de buitenlandse selecties. Daar worden we beter van. Ik heb geluk dat mijn ouders me helpen en me kunnen en willen ‘sponsoren’.”

Zowel voor Lisanne als voor Sem zou het fantastisch zijn als er meer aandacht kwam voor hun sport en is het belangrijk om sponsoren te vinden die ze kunnen helpen om hun paralympische droom waar te maken. Lisanne: ,,Meer bekendheid door doorvertellen zodat er meer sporters bijkomen helpt ook!”

Foto: Familie De Jong