Dohmen draaft door: We willen íets winnen

Over voetbal hoeven we het niet meer te hebben. Niet dat we nu en masse weer cultuur kunnen opsnuiven in ons geliefde Slot, maar dat deden we - een kleine groep liefhebbers daargelaten - toch al te weinig. In plaats van voetbal kunnen we ons nu richten op stoere mannen die in een voor mij ondoorgrondelijke opstelling als een bezetene door Frankrijk fietsen. Even gloorde er hoop, de eerste week. Ons Mathieu, die weliswaar in België is geboren en een Franse opa had, maar zich toch Nederlander mag noemen, trapte zichzelf de gele trui in. Die mocht hij zes dagen aanhouden. Als mijn huisgenoot zo hard zou fietsen, vond ik dagelijks een schoon shirt toch echt wenselijk, maar dat terzijde.

Ik had net bedacht dat ik mijn latente chauvinisme de ruimte kon geven door de Tour te gaan winnen, stapt die gast weer af. Gele trui in de was, stoppen met de Tour en op naar het volgende plan: mountainbiken in Tokio. U weet dat ik ambivalente gevoelens ten opzichte van mountainbikers koester. In die zin is Tokio geografisch gezien prettig ver weg, maar weet die jongen wel waar hij aan begint? Hier op de Heuvelrug worden de mountainbikepaden netjes aangeharkt en voor fietsers veilig gemaakt - dieren moeten zelf het vege lijf zien te redden -, maar in Japan stroomt de modder onbeteugeld door de straten!

Maar goed, de Tour hoeven we dus ook niet meer te volgen, dus schakelen we over naar het volgende spelletje: Formule 1. Daar trapt onze Max het gaspedaal maximaal in. We hebben weer een winnaar! Fossiele brandstof verdwijnt razendsnel in de lucht, spuitwijn vloeit, de opwinding stijgt: wat gaan we over twee weken in Engeland doen? Het was een geweldige teamprestatie, aldus een blije Max. ik ben benieuwd wat hij gaat zeggen als over twee weken de auto onverhoopt weer langs de kant komt te staan, maar voor de fans - en mijn eigen latente chauvinisme - hoop ik natuurlijk dat ‘we’ gaan winnen. Al heb ik geen idee wat het einddoel van een heel seizoen Formule 1 is, behalve heelhuids de finish halen.

Voor degenen die al dat gerace allemaal te snel en te gevaarlijk vinden, was er ook opwinding. Sigrid Kaag, ónze Sigrid uit Kerkebosch, droeg op de achterbank van haar dienstauto geen gordel! In de documentaire ‘Van Beirut tot Binnenhof’, die al een half jaar oud is, maar ja, komkommertijd hè, zien we haar een stapeltje papieren doornemen op weg naar het werk. En achter die papieren is duidelijk te zien dat de gordel elders een functie vervult. In elk geval niet de bedoelde functie om haar bij een botsing op de achterbank te houden. De imagospecialisten van D66 hebben zich - waarschijnlijk terecht –-zorgen gemaakt over de rel die dát weer zou opleveren. 

Nederlanders vinden het prima als hun landgenoten met een snelheid van 100 kilometer per uur op smalle bandjes een berg afstormen of met bijna 300 kilometer per uur een bocht nemen, maar een minister die haar leven waagt door ongegordeld op de achterbank te zitten, dat kan niet! Dat er vervolgens geprobeerd is te sjoemelen met knip- en plakwerk om het imago ongedeukt te houden, is zeker niet fraai. Maar hé, u denkt toch niet dat het er in de sportwereld allemaal netjes aan toegaat? We willen tenslotte allemaal wel eens een keer íets winnen. En als dat niet lukt, tenminste ons gelijk halen.

Carol Dohmen