Heftig

Of het komt doordat ik nu toch écht de zestig heb aangetikt weet ik niet, maar ik moest even opzoeken waar het kabinet ook alweer over gevallen was. De toeslagenaffaire dus. Het echec waarbij mensen die volstrekt integer hadden gehandeld door de Belastingdienst als een stelletje sjoemelende profiteurs werden behandeld en daardoor linea recta in de financiële problemen raakten. Zo leest u het niet terug op de informatiesite van de overheid, maar ik veroorloof me een huiselijke samenvatting. Voor de direct betrokkenen is het waarschijnlijk elke dag voelbaar, maar voor ieder ander is het niet meer bij te houden welke capriolen van het landelijk bestuur het geloof in de politiek steeds verder doen wankelen.

Op alle fronten is het crisis: corona, zorg, landbouw, natuur, onderwijs, woningmarkt, een deels mislukte evacuatie… Alleen de economie floreert, waarbij de duvel steeds enthousiaster op de grootste hoop schijt. De tijd dat we geloofden in het verkleinen van verschillen tussen mensen ligt ver achter ons. Een nieuw kabinet is nog lang niet in zicht, want afgelopen week was niet alleen ‘complicerend’ – aldus Remkes –, maar ook ‘heel heftig’ – dat vond Rutte – na het vertrek van Kaag, met in haar kielzog een knarsetandende Bijleveld. Tja, leuk is anders, maar heel heftig is het volgens mij als de Taliban ineens aan het roer staat (in dat opzicht komen we er dan weer genadig vanaf). En dat je jarenlang voor de Nederlandse overheid hebt gewerkt, je leven ineens in gevaar is en je – eenmaal aangekomen op het vliegveld van Kabul – vanwege een mismatch tussen de lijst van Defensie en Buitenlandse Zaken, tóch niet geëvacueerd wordt. Dát lijkt me heel heftig.

Maar het valt waarschijnlijk ook niet mee om als wél geëvacueerde vluchteling in Zeist lekker te relaxen. Zeker, je kamer in het Walaardt Sacré Kamp puilt uit van de knuffels en tweedehands kleding die goedwillende mensen (‘Je wilt toch iets doen’) in allerijl hebben verzameld. Maar mocht je – eenmaal uit quarantaine – op de fiets richting centrum gaan, loop je kans op de Slotlaan alsnog te verongelukken. De inrichting is nog nét niet veilig, het project ‘Optimalisatie Slotlaan’ recent gestart. Het is als de formatie: The never ending story. En als je de Slotlaan overleefd hebt, zou je in de Slottuin zomaar eens oog in oog met Nederlandse lotgenoten kunnen staan. De Meilandjes. Ook zij zijn op de vlucht geslagen, eerst vanuit Frankrijk naar de Achterhoek. Maar vanwege een uitblijvende woonvergunning moesten ze na een paar maanden alweer verkassen naar een superklein huisje in Noordwijk. Zó heftig.

Iedereen mag zich natuurlijk vergapen aan het leven van zijn eigen helden. Maar het lijkt me nogal een cultuurshock. Ontdekken dat je naar een land bent gevlucht waar mensen geld betalen om naar mensen als de Meilandjes te kijken. Mensen die niet met jou op de foto willen (wat voor heftige teleurstelling zorgde), maar die wel zo slim zijn hun tweedehands spullen niet aan vluchtelingen te doneren, maar het brocante noemen en voor veel geld op de Zeister tuinfair aanbieden. Het mag. Het kan. Het is economie. Het is de onvolprezen vrijheid in dit land, die we ondanks alles nog steeds genieten. Maar het lijkt mij toch best heftig. 

Carol Dohmen