Column Carol: Project Mens

Zeist kan het nog steeds nauwelijks bevatten: GroenLinks werd door niet te groeien noch te krimpen de grootste partij bij de gemeenteraadsverkiezingen. Of het nou lag aan het enthousiasme waarmee de dagen voorafgaand aan de verkiezingen kettingzagen in onschuldig hout werden gezet, de wervelende verkiezingscampagne – waar ik persoonlijk niet heel veel van gemerkt heb – of het langzaam doordringende besef dat we niet alles in dienst van economische groei, groter en meer moeten stellen, een op de vijf van alle mensen die een stem uitbrachten, koos voor ‘menselijk, eerlijk en duurzaam’. GroenLinks ging de VVD voorbij, de partij die wil zorgen dat het voor mensen die het goed hebben, (nog) beter wordt. Aldus hun motto ‘jouw buurt blijft goed, wordt beter’. Ik behoor zelf tot de groep die het goed heeft, maar voor mij hoeft het niet beter te worden. Tenzij daar menselijker, eerlijker en duurzamer mee wordt bedoeld, maar dat hadden ze bij de VVD dan wel gezegd, toch?

Het is eigenlijk te gek voor woorden dat een partij überhaupt menselijk, eerlijk en duurzaam moet noemen als kernwaarden waar ze voor staat. Welk weldenkend mens is daarop tegen, zou je denken. Misschien omdat de wereld niet louter uit weldenkende mensen bestaat? Daar lijkt het elke dag een beetje meer op. Ik doe mijn best positief te blijven, maar steeds vaker vrees ik dat Project Mens is mislukt. Homo sapiens, waar u en ik toe behoren – tenzij er een nog niet ontdekte keversoort bestaat die deze column ook leest – is de enige soort op aarde die in staat is niet alleen andere soorten uit te roeien, maar op termijn mogelijk ook zichzelf.

Tot voor kort waren we redelijk succesvol. We namen gestaag in aantal toe, veel soortgenoten slagen in evolutionair opzicht. Dat is wanneer je eigen nakomelingen hebben bewezen zelf ook weer nakomelingen te kunnen produceren. Ik mocht recent tot het legioen der evolutionair geslaagden toetreden en ik heb vol dankbaarheid de rol van grootouder mogen omarmen. Dat is meer dan fantastisch. Het maakt het tegelijk des te pijnlijker te beseffen dat we Project Mens niet met biologische concepten alleen gaan redden. Want wie denkt er weleens aan de oma’s van Poetin? Hij heeft ook evolutionair geslaagde grootouders, maar doet aardig zijn best het wankelende Project Mens verder te ontwrichten met zijn bizarre oorlog.

Onze eigen minister van Oorlog, uh, Defensie, mevrouw Ollongren van D66 – de grootste winnaar in Zeist – is ook boos op hem. Zeker nu het erop lijkt dat hij zijn oorlog hoe dan ook lijkt te willen winnen. Ik zie niet waarom je een oorlog zou beginnen die je niet wil winnen. Maar ik begrijp sowieso niet waarom je een oorlog zou willen, de hele constatering van Kajsa gaat aan mij voorbij. Misschien omdat ze beseft dat wij never nooit een oorlog kunnen winnen, hoeveel dappere oefenvluchten van Apache helikopters we in het luchtruim boven Zeist ook nog gaan zien. We zijn aan de wilde spinnen en aan elkaar overgeleverd. Wat ons rest is hopen dat onze lokale partijen elkaar niet de kop gaan inslaan, het voor iedereen menselijker, eerlijker en duurzamer wordt, dat we iedereen vrij en niemand laten vallen. Maar ik hoop vooral dat ik nog heel lang in vrede van mijn kleinkind mag genieten. Dan wordt goed ineens toch beter.   

Carol Dohmen