Karin Loenen met een aantal van haar kunstwerken.
Karin Loenen met een aantal van haar kunstwerken. Foto: Adriënne Nijssen

Kunstenaar Karin Loenen: Het begon met potlood en papier

3 augustus 2021 om 14:46 Algemeen

Als kind realiseerde Karin Loenen zich niet dat ze goed kon tekenen. Dat begreep ze later pas van haar moeder. “Ik was wel altijd aan het fröbelen, maar dat doet toch ieder kind,” zegt ze. Pas toen ze zwanger werd en met zwangerschapsverlof moest, en dus ineens zeeën van tijd had, deed ze samen met haar moeder een aquarelcursus van zes lessen. “Ik heb toen een afgekloven appel en een overhemd geschilderd. Daarmee was het voor mij klaar.”

door Adriënne Nijssen

Austerlitz – Tien jaar later kreeg Karin een burn-out. Ze sliep één week aan een stuk en daarna kon ze niet meer slapen.” Ik had ineens 24 uur per etmaal. Ik reorganiseerde van alles op de computer, maar daar kwam op een gegeven moment natuurlijk ook een eind aan. Toen heb ik een potlood en een vel papier gepakt en ben gaan tekenen. Ik kocht krijt en verf. En ik verkocht uit het niets de aquarel van het overhemd. Dat hing bij mijn man op kantoor en een klant wilde het kopen.”

Karin ging weer aan het werk bij een reisbureau. “Het werd steeds minder leuk, ik dreigde op een callcenter terecht te komen. Toen heb ik ontslag genomen. Een jaar niets gedaan. Daarna ben ik terecht gekomen bij Leo Dekker, kunstschilder in Driebergen, waar ik vele jaren lessen in experimenteel schilderen heb gevolgd. Dat was geweldig, grensoverschrijdend, steeds een zoeken naar. Leo pakte iedereen aan, regelmatig moet je iets overdoen. Via hem heb ik ook schilderweken in Frankrijk gehad.”

Karin bleef nieuwsgierig en wilde ook iets met klei doen. “Ik heb een aantal cursussen gedaan en daarna wilde ik beeldhouwen. Ik heb twee weken les gehad van een Zimbabwaan.”

Karin kreeg steeds meer behoefte aan een eigen plek, een atelier. “Dat werd een gemeentekeet die ik via internet kocht. Het was een schilderkeet die omgebouwd is tot pipowagen. Met een hoogwerker in de tuin geplaatst. De keet zag er niet uit. Samen met een student meubelmaker heb ik pipowagen zelf opgeknapt tot wat het nu is.”

Haar eerste tentoonstelling zal ze nooit vergeten. “Dat was op een braderie in Amersfoort. Ik vond het verschrikkelijk. In mijn beleving klodderde ik maar wat. Ik was zelf niet in de tent. Mijn man verkocht uiteindelijk drie schilderijen.”

Maar langzaamaan wende het en nam Karin deel aan groepstentoonstellingen. “Op de eerste expositie met andere kunstenaars kreeg ik te horen dat mijn prijzen te laag waren. Maar ik ben de kunstenaar, dus ik bepaal de prijs. Ik wil laagdrempelig zijn, mensen blij maken omdat ze iets kunnen kopen.”

Karin is begonnen met tekenen en schilderen, via boetseren ging ze naar beeldhouwen. “Het heeft me allemaal evenveel vreugde gebracht. Waar ik heel blij van word is portrettekenen, maar dat doe ik alleen in opdracht. Het is iets waar ik mensen heel blij mee maak.”

Door corona ligt haar kunst nu even stil. ‘’Je kunt wel blijven maken, maar waar laat je het. Toch zal het gevoel dat ik iets wil maken nooit weg gaan.” Zie ook www.kilart.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie