Niels Bergsteijn nieuwe teamchef politie in Zeist

ZEIST Niels Bergsteijn is sinds 1 mei gestart als Teamchef bij Politie Eenheid Midden-Nederland. In die functie is hij voor de gang van zaken in Zeist, Bunnik, Leusden en Woudenberg eindverantwoordelijke. Op het politiebureau in Zeist stelt hij zich voor.

door Marcel Koch

UTRECHT Bergsteijn (38) is Utrechter van geboorte, vader van twee jonge kinderen. Hij woont in Leusden. Hij spreek vrijuit, over zijn manier van leidinggeven bijvoorbeeld. ,,Als het moet kan ik wel met mijn vuist op tafel slaan, maar die stijl heeft niet mijn voorkeur. Ik ben ook geen directief leider. Ik ben wel resultaatgericht en houd van duidelijkheid. Ik observeer, analyseer en faciliteer het team en het individu. Binnen mijn team draag ik uit dat we met z’n allen verantwoordelijk zijn: tenslotte is een team zo sterk als de zwakste schakel.’’ 

BURGEMEESTERS Zijn eerste maand als teamchef beviel goed. ,,Ik ben heel warm ontvangen, zowel intern als extern. Ach, zo’n eerste maand staat natuurlijk nog volledig in het teken van warmdraaien, oftewel van veel kennismakingsgesprekken voeren met directe collega’s, met de burgemeesters en met mensen van verscheidene organisaties. De moeilijke vraagstukken worden de eerste weken nog even bij je weggehouden.’’

VISIONAIRE BLIK Hij wilde deze functie graag. ,,Het was een weloverwogen keuze om op deze functie te solliciteren, ja. Ik vind het een gave functie. Bovendien beschouw ik het als een mooie vervolgstap in mijn carrière bij de politie. Waarom de keuze op mij is gevallen? Ik ben een verbinder, gedij bij verantwoordelijkheid en, zo is mij door de selectiecommissie verteld, vanwege mijn visionaire blik.’’

STRATEGIE Dat laatste vraagt om een toelichting. ,,Als Teamchef ben je een tactisch leidinggevende. Dat wil zeggen: je buigt je over vraagstukken voor de midden- en lange termijn. Dus komt het veelal aan op vooruitzien en strategie uitstippelen. Daarbij heb je nauw contact met de gemeenten, de burgemeesters. In zo’n werkomgeving ben ik op mijn plek. Het aansturen van het team agenten op straat ligt binnen de organisatie op het bord van de operationeel expert, die functie heb ik hiervoor bekleed, op de Utrechtse Heuvelrug. Ik had dus al de nodige ervaring met leidinggeven.’’

JONGENSDROOM Was werken bij de politie een jongensdroom? ,,Eerlijk gezegd niet. Als jonge jongen was ik, zoals veel jeugdigen denk ik, er wel door gefascineerd. De snelle auto’s, het geluid van sirenes, de hulpverlening: het wekte een gevoel van spanning op. Maar wat mij uiteindelijk heeft getriggerd, is dat mijn oom politieagent was. Hij heeft mij het zetje in de richting van het uniform gegeven. Ik heb, toen ik inmiddels ook politieagent was, nog met hem samengewerkt.’’

POLITIE ACADEMIE ,,Ik werk inmiddels 19 jaar bij de politie, inclusief de vier studiejaren op de Politie Academie. Na de academie heb ik tien jaar bij het Amersfoortse politiekorps gewerkt. Vervolgens maakte ik de stap naar operationeel expert. Sinds 2010 ben ik ook verbonden aan de Mobiele Eenheid, momenteel als commandant.’’ 

UNIFORM Heeft het uniform u altijd comfortabel gezeten? Na een korte overdenking: ,,Ja.’’ Zegt onmiddellijk daarna: ,,Ik liet even een stilte vallen omdat ik het ook heerlijk vind als ik het uniform uit kan doen, want dan zien de mensen mij tenminste ook als burger.’’ 

BUNNIK EN WOUDENBERG Onder uw autoriteit vallen de gemeenten Zeist, Bunnik, Leusden en Woudenberg. Zijn er onderling veel verschillen met betrekking tot politiewerk? ,,Elke gemeente heeft zijn eigen dynamiek. In Zeist is de verscheidenheid in culturen vele malen groter dan in Leusden en Woudenberg. In Woudenberg zijn mensen honkvast. Eenmaal in het dorp geboren zullen ze niet zo snel naar elders vertrekken.’’

ZEIST EN LEUSDEN ,,Het is dus erg ons-kent-ons waardoor de sociale controle groot is, groter dan bijvoorbeeld in Zeist en Leusden. Tegelijkertijd merk je dat die ons-kent-ons-mentaliteit er ook voor kan zorgen dat mensen minder spraakzaam zijn naar de overheid toe, minder snel melding maken van misstanden. De trammelant tijdens de voorbije jaarwisseling is daar een treffend voorbeeld van. Veel Woudenbergers hebben gezien of hebben van horen zeggen wat er heeft plaatsgevonden op oudejaarsnacht en door wie, maar de communicatie naar ons toe verliep uitermate stroef. Ik zie het als een grote uitdaging om die heersende geslotenheid – overigens niet bij iedereen hoor – te veranderen naar meer openheid. Nee, ik realiseer me dat dat niet in een week is omgedraaid, dat wordt een proces van de lange adem.’’