Afbeelding
Ellen Teunissen

Column: Dohmen draaft door

18 januari 2023 om 12:00 Column

Het is waarschijnlijk even wennen, zo’n langgerekt verhaal. Omdat ik van nature geen dwarsligger ben, heb ik me zonder morren aangepast aan de nieuwe opmaak van uw favoriete weekkrant. Lang en slank heb ik altijd al willen zijn en dat is precies de vorm waarin ik vanaf nu mag doordraven.

Wat aanpassen betreft heb ik de kwaliteiten van een kameleon. Ik word op de gekste plekken onderdeel van de omgeving. Ooit pufte ik bij de wc’s van zo’n luxe tankstation naast een Duitse snelweg even uit op de stoel van de toiletjuffrouw. Terwijl de andere leden van mijn gezelschap deden waar ze voor gekomen waren, kwam er uit een van de wc’s een vrouw. Met een vriendelijke blik diepte ze een muntje op uit haar tas, legde dat op het schoteltje en sprak me bemoedigend toe: ‘Dankeschön’. In de volle overtuiging dat ik voor haar schone plee en voldoende toiletpapier had gezorgd.

Vorige week was op het Recyclingstation Zeist, de sympathiekere naam voor een min of meer georganiseerde vuilnisbelt. Niet vanwege gedoe met mijn kliko. Mijn XL-container – voor wie de hele week met die prangende vraag heeft rondgelopen – is geheel conform afspraak omgewisseld voor een maatje S. Ik haalde even een halfje bruin en een kletspraatje bij de buurtsuper. Toen ik een half uur later terugkwam, had de omwisseling geheel probleemloos plaatsgevonden. Ik ken mensen die vakantiedagen moesten opnemen om dat voor elkaar te krijgen, dus ik ben een tevreden mens.

Terug naar het Recyclingstation. Ik was er om een deel van mijn voortuin terug in de kringloop te brengen. Ook het leven van een heggetje is eindig. Ik was druk met een bezem in de weer om de laatste resten struik bij elkaar te vegen, zodat ik ze in de daartoe bestemde container kon gooien. Opgeruimd staat netjes, ik neem dat vrij serieus. Er kwam een vrouw naar me toe, ‘Werkt u hier?’ Ze was er voor het eerst, had een kofferbak vol bouwafval en wilde weten in welke bak ze met elkaar versmolten plastic en cement moest gooien.

Ik had werkelijk geen idee, ik was allang blij dat ik alleen tuinafval had. Al die auto’s met aanhangers vol afgeleefde matrassen, puin, chemisch afval en ongedefinieerde zooi maken mijn analytische geest altijd een beetje van streek. Vooral over mengvormen blijf ik eindeloos piekeren. Neem nou een houten stoel met een pluchen zitting. Moet die bij het hout, het stof, naar een tweede leven als stoel of is het een reststroom? Moet je thuis de schroeven er alvast uitpeuteren en bij het oud ijzer stoppen?

Het is ook zovéél. Het viel me op dat de mensen die er wél werkten hun handen óf diep in de zakken van hun fluorescerende jas hadden gestoken, óf rond een beker koffie hadden gevouwen. Ik was de enige bij wie ze uit de mouwen staken om als een malloot gemorste aarde bij elkaar te bezemen. Maar zij hebben het al lang door: de kringloop is eindeloos lang, vegen is kansloos. We kunnen hooguit ons consumptiepatroon aanpassen en zorgen dat hij slanker wordt.

Carol Dohmen

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie