Dirkje Emmer is honderd

ZEIST ,,Of je nou negentig wordt of honderd, een verjaardag is een verjaardag en dat is een bijzondere dag.’’ Dirkje Emmer-Boomsma ervaart haar honderdste verjaardag niet anders dan eerdere verjaardagen. ,,Het enige verschil is dat de toekomst zo klein is. Ik hoop er nog een paar jaar aan vast te knopen, maar dat is het wel.’’

door Carolien Paasman

GOOISCHE HBS Mevrouw Emmer is geboren en getogen in Bussum. ,,Ik was de middelste en had een oudere en een jongere broer.’’ Na de lagere school ging ze naar de Gooische HBS. ,,Op vrijdag 10 mei 1940 kreeg ik de uitslag van mijn eindexamen. Geslaagd, maar geen feest. Op die dag begon de oorlog, al was het geven van grote feesten toen toch geen gebruik.’’ Ze werkte een half jaar op een kantoor en ging daarna naar Amsterdam waar ze met goed gevolg leerde voor lerares koken en voedingsleer. ,,Ik heb twee maanden voor de klas gestaan, maar dat viel me niet mee.’’

ONDERDUIK Als vrouw had ze minder last van de oorlog dan haar broers, herinnert ze zich. ,,Mijn ene broer zat ondergedoken op onze zolder, maar vader zat achter een wand met spullen in de schuur en waar mijn andere broer zat, wist ik niet. Dat ging zo, in die tijd, dan kon ik hem ook niet verraden.’’ Ze vertelt hoe ze haar jongste broer een keer langs de SS smokkelde. ,,Het oude HBS-gebouw was toen SS-kazerne. Mijn broer was verkleed als meisje en had een sjaaltje om zijn hoofd geknoopt. We zijn er stevig gearmd langsgelopen.’’

‘Ik hoop er nog een paar jaar aan vast te knopen’

NOORWEGEN Na de oorlog krijgt de lerares voedingsleer de kans om te emigreren naar Noorwegen. In Oslo wordt ze hoofd van een hospitaalkeuken. ,,Toen ik daar een jaar zat kwam mijn oude overbuurjongen Huibert op bezoek. Hem kende ik mijn leven lang al. We zijn samen teruggegaan en met elkaar getrouwd.’’

THORBECKE LYCEUM Haar man was leraar op het Thorbecke Lyceum in Utrecht. ,,We hebben twee jaar op kamers gewoond en toen een huis gekocht in Zeist, op de Graaf Janlaan. Dat was de helft van een dubbel. We hadden een vleugel; de buren hadden last van zijn muziek en wij hadden last van haar hakken op de houten vloer. We hebben een vrijstaande woning gekocht aan dezelfde laan en daar zijn we blijven wonen.’’ Het echtpaar krijgt een zoon en een dochter. Meneer blijft tot zijn pensioen als geschiedenisleraar verbonden aan de school in Utrecht. Mevrouw zorgt voor de kinderen en studeert daarnaast Noorse taal en letterkunde aan de Universiteit Utrecht. Vooral de literatuur sprak haar aan.

In 1985 verhuist het echtpaar naar Midland waar meneer in 1994 na een ziekbed overlijdt. 

WIELRENLIEFHEBBER Mevrouw maakte jarenlang prachtige quilts: stripverhalen van stof die haar huiskamer opfleuren. ,,Daar heb ik geen zin meer in, de naaimachine heb ik weggedaan.’’ Wel zit ze op een handwerkclub en haakt ze elke week tenminste een mutsje voor een Roemeense baby: ,,Anders zit ik maar in mijn stoel.’’ Wielrennen kijken is haar andere grote liefhebberij. Ze volgt de Giro, de Vuelta en de Tour de France op tv en volgt de routes met behulp van wegenkaarten.  En ze puzzelt graag.

OPGERUIMD EN TEVREDEN Tot drie maanden voor haar honderdste verjaardag woonde mevrouw zonder thuiszorg in haar gezellig ingerichte flat. Na een val op het balkon maakt ze gebruik van de thuiszorg en heeft ze besloten om te verhuizen naar een appartement in de buurt, met meer zorg in de directe nabijheid. Een mooie bijkomstigheid is dat haar inmiddels ook gepensioneerde zoon dan in de buurt zal wonen. Hij trekt namelijk met zijn echtgenote in de flat waar zijn moeder nu nog woont. Dochter Janne woont met haar man in Driebergen. ,,Mijn beide kinderen zijn met pensioen en straks wonen ze allebei in de buurt. Ik voel me rijk en tevreden. Alle doodsberichten van dierbaren, die je krijgt als je een hoge leeftijd bereikt, maakten me soms wel een beetje verdrietig, maar over het algemeen ben ik opgeruimd en heel tevreden. Het streven is nu honderdenvijf.’’

Maar eerst het eeuwfeest; burgemeester Janssen komt op bezoek.