Wim (100) en Cor (97) Vermeulen 75 jaar getrouwd

HUIS TER HEIDE Op zondag 4 juni viert Wim Vermeulen zijn honderdste verjaardag. Op woensdag 12 juli is hij 75 jaar getrouwd met zijn Cor (97). De twee feesten combineert het echtpaar op de verjaardag van meneer. De burgemeester komt ‘s morgens en, omdat het zo’n unieke gebeurtenis is, komt ook de kamerheer van de Koning, mr. Van Lanschot. ‘s Middags komen vijftig familieleden en vrienden feest vieren. 

De kamerheer bracht een persoonlijke felicitatie van de Koning mee, op de achterzijde van een foto. De burgemeester gaf de originele huwelijksakte aan het paar cadeau.

Wim en Cor zijn echte Utrechters. Ze ontmoetten elkaar in 1946 in K&W aan de Mariaplaats tijdens het dansen. Na twee jaar verkering trouwden ze in het stadhuis. ,,In die tijd had je niks en was er niks, een huwelijksreis zat er niet aan’’, vertelt mevrouw. Zij had voor de grote dag een mantelpakje laten naaien. De moeder van meneer had een uitvaartondernemer in de familie. Van hem leende het paar drie rijtuigen. Een oudoom had een slachterij en zorgde dat er vlees was bij de bruidsmaaltijd. ,,Het was een andere tijd’’, benadrukt meneer. 

ARBEIDSEINSATZ

Na de lagere school ging hij naar de ambachtsschool. ,,Toen ik vijftien was ben ik begonnen in de bouw. Metselen, tegelzetten, daken dekken, ik draaide mijn hand er niet voor om.’’ Bij een razzia in 1942 werd hij opgepakt en naar Duitsland vervoerd. ,,Met duizend man in een kamp gezeten. Je moest in de rij staan voor een hap eten en wc’s hadden ze niet. Ik heb in een kolenmijn gewerkt en ben later overgeplaatst naar een chemische fabriek. Ik heb veel geluk gehad en een bombardement overleefd. In september ‘44 zijn we bevrijd en ben ik terug naar Nederland gegaan. Ik heb ondergedoken gezeten in het huis van mijn ouders want Utrecht was toen nog niet bevrijd. Mijn ouders hadden een bovenhuis; de kasten zaten recht boven elkaar. In de kast boven hadden we een luik gemaakt en daar moest ik in.’’ 

SOKKEL VERZETSMONUMENT

Na de oorlog kon hij weer aan het werk in de bouw. Een klus waar hij nog steeds heel trots op is? De vijf meter hoge sokkel van het Verzetsmonument bij de Dom en het clubhuis van de handbalvereniging. ,,Dat laatste was geen werk, maar liefhebberij’’, vertelt meneer.

In de jaren van wederopbouw was de woningnood groot. Het pasgetrouwde stel trok in een kamer in het ouderlijk van mevrouw. ,,Wij hadden zes jongens en drie meiden thuis. Waar er veel zijn, kunnen er meer bij,’’ zegt mevrouw. Toen de broer van meneer een woning kreeg, trok het paar bij hen in. Daar bleven ze tot hun enige zoon, Wim junior, naar de lagere school ging. Ze woonden op veel plekken in de stad Utrecht en verhuisden op een gegeven moment naar Houten; een huis met een tuin. Tot anderhalf jaar geleden woonden ze daar. 

,,Nu zijn we hier in pension en we hebben het heel goed,’’ benadrukt meneer. Mevrouw heeft meer zorg nodig en die is gelukkig voorhanden in Vredenoord. Meneer: ,,We eten samen en doen zoveel mogelijk samen, ik ben blij dat dat kan.’’

Tot hun grote verdriet is hun zoon twee jaar geleden overleden. Met de schoondochter, de kleindochter en kleinzoon hebben ze een warm contact. ,,Onze kleindochter is inmiddels 45, onze kleindochter 43. We hebben vier achterkleinkinderen. De oudste is ook al 25 jaar’’, vertelt meneer.

HANDBALVERENIGING UDSV

Heel veel mooie herinneringen bewaren Wim en Cor aan hun tijd bij Sport Vereend in Oud-Zuilen, die later is opgegaan in handbalvereniging Leidsche Rijn. ,,Ik ben jarenlang coach van de damesjunioren geweest. In het bestuur heb ik alle functies vervuld tot aan voorzitter toe. Met een paar maten hebben we eigenhandig het nieuwe clubhuis gebouwd. Mijn vrouw deed kassadienst en heeft jarenlang de kantine beheerd.’’ Samen organiseerden ze het carnaval voor de club. ,,Met Pinksteren gingen we met de vereniging naar Duitsland, voor een toernooi.’’

Ook de vakanties naar het buitenland hebben indruk gemaakt. ,,Drie keer naar Zwitserland, twee keer naar Oostenrijk, een keer naar Italië, Frankrijk en Egypte.’’